خبرورزشی نوشت: مسیر حرفه‌ای شزنی فراز و نشیب‌های زیادی داشته است؛ از مهاجرت در نوجوانی برای حضور در آرسنال تا بازگشت از بازنشستگی و قهرمانی در لیگ به‌عنوان دروازه‌بان نخست بارسلونا. اما پشت این موفقیت‌ها، او بیش از ۱۷ سال است که با یک کابوس شخصی زندگی می‌کند.
این دروازه‌بان ۳۵ ساله می‌گوید هنوز هم تأثیر حادثه سال ۲۰۰۸ را با خود حمل می‌کند؛ زمانی که در سالن بدنسازی آرسنال، بر اثر سقوط میله روی قفسه سینه‌اش، هر دو ساعد او شکست. شزنی توضیح می‌دهد: «در بخشی از تمرین حس دست‌هایم را کاملاً از دست می‌دهم و حتی نمی‌توانم یک بطری آب را نگه دارم. همان لحظه مربیان با شوخی می‌گویند تمرین تمام شد چون دوباره فلج شدم، اما واقعیت این است که از این درد خسته شده‌ام.»
او هنوز دو صفحه فلزی در دستانش دارد تا استخوان‌ها ثابت بمانند و می‌گوید دردها بیشتر در زمان تمرین‌های سخت اوج می‌گیرد: «پیش‌فصل واقعاً سخت‌تر است. وسط فصل بهترم، چون بین تمرین و بازی، زمان برای استراحت دست‌هایم وجود دارد. این درد از مچ تا آرنج می‌کشد.»
اولین فصل رایگان در بارسلونا
درد و آسیب‌ها یکی از اصلی‌ترین دلایل بازنشستگی زودهنگام او بود؛ آن‌هم در شرایطی که همچنان در یوونتوس عملکرد درخشانی داشت و پیشنهادهای مهمی از عربستان و چند باشگاه اروپایی روی میز بود. شزنی می‌گوید دلیلش پول نبود: «عاشق فوتبال بودم اما هیچ‌کدام از پیشنهادها شوقی در من ایجاد نمی‌کرد. حتی ده باشگاه بزرگ هم خواهانم بودند اما حس درونی‌ام می‌گفت باید نه بگویم.»
اما تماس بارسلونا همه‌چیز را عوض کرد. با وجود دردهایی که تا کمرش هم کشیده بود و حتی اجازه نمی‌داد گلف بازی کند، قبول کرد به کاتالونیا برود: «وقتی بارسا تماس گرفت می‌دانست احتمالاً می‌تواند من را راضی کند. اولین فصلم را رایگان بازی کردم؛ مبلغی که بارسا داد دقیقاً برابر با پولی بود که باید به یووه می‌پرداختم تا قراردادم فسخ شود.»
شوخی لواندوفسکی؛ شزنی و «چربی بدن»
او می‌گوید یکی از چیزهایی که دلتنگش شده، «آزادانه غذا خوردن» است: «فوتبالیست‌ها اجازه ندارند اضافه‌وزن داشته باشند. در قراردادها جریمه‌های سنگینی هست. من عاشق غذا هستم و با اینکه همیشه وزنم کمتر از حد مجاز بود، رکورد بیشترین درصد چربی بدن در بارسا را زدم! یک‌بار لوا در تیم ملی با خنده گفت: شزنی چطور با این بدن چنین کارنامه‌ای داشته؟»
شزنی اعتراف می‌کند همیشه حرفه‌ای‌ترین الگو نبوده: «هیچ‌وقت بازیکنی نبودم که از همه سخت‌تر تمرین کند، اما در ۱۸ سال همیشه سطح بالایی را حفظ کردم. شاید هیچ‌وقت بین ۱۰ بازیکن برتر جهان نبودم، اما پایین‌تر از سطح ۸ هم نیامدم. اگر بین ۶ و ۱۰ نوسان داشتم، کاری که کردم این بود که همیشه روی ۸ ماندم و همین ثبات، دوران حرفه‌ای‌ام را ساخت.»